Türkiye,dünya üzerinde uygun iklim kuşağındaki konumu itibariyle bahçe bitkileri yetiştiriciliği açısından üstün ekolojik avantaja sahiptir.Dünyada mevcut gen merkezleri arasında hem yakın doğu hem de Akdeniz havzası içinde yer alan Türkiye,bir çok tür ve çeşidin gen merkezi durumundadır.Nitekim,bugün dünya üzerinde kültürü yapılan 138 meyve türünden,subtropik meyve türleri de dahil olmak üzere 75 kadar tür ülkemizde yerleştirilebilmektedir.Çok sayıda tür ve çeşit zenginliğinin oluşturduğu bu potansiyel,farklı iklim ve toprak koşullarına adapte olabilecek çeşitlerin seçimi,farklı iç ve dış pazar taleplerine uygun ürün sunumu ve hastalıkları dayanıklı çeşitlerin seçimine olanak sağlayarak farklı amaçlara hizmet verebilecek alternatifler yaratmaktadır.
Halkın büyük bir kısmının geçim kaynağı olan meyvecilikte Türkiye'nin üretim potansiyeli oldukça yüksek olmasına rağmen birim alandan elde edilen ürün bazında bir çok ülkeden oldukça geri durumdadır.Buna karşın birim alandan elde edilen ürünün maliyeti,modern üretim tekniklerinin yeteri kadar ve bilinçli bir şekilde kullanılmaması Türkiye meyveciliğinden gerekli beklentilere ulaşmasını engellemektedir.
Son verilere göre,Türkiye yüz ölçümünün %5.5'ini meyve,zeytin ve bağ alanları oluşturmaktadır.Toplam üretim miktarı yıllara göre değişmek ile birlikte yaklaşık 12.500.000 ton civarındadır(Anonim,1996).
Mevcut meyve üretiminin tür gruplarına göre dağılımı ise %27.5 yumuşak çekirdekliler,%15.4 sert çekirdekliler(zeytin dahil),%12.9 turunçgiller ve %6.2 sert kabuklular şeklindedir(Anonim,1997).Bugünkü meyve üretim miktarlarının daha ayrıntılı biçimde ortaya konabilmesi olayın tür grupları bazında incelenmesi ile mümkün olabilecektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder